ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ περιπέτειες του Νικολά Σαρκοζί επανέφεραν στο προσκήνιο μια από τις πιο αμφιλεγόμενες πλευρές της δημόσιας ζωής: τη σχέση της πολιτικής με το χρήμα. ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ, στον γάλλο πρόεδρο ασκείται μια κριτική σε δυο επίπεδα. ΠΡΩΤΟΝ, ότι συγχρωτίζεται με μια τάξη πολύ πλουσίων ανθρώπων- κάτι το οποίο μπορεί να ενοχλεί κοινωνικά ορισμένους αλλά δεν αποτελεί ούτε πολιτικό παράπτωμα ούτε ποινικό αδίκημα...
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ότι χρησιμοποιούσε αυτές τις σχέσεις για να χρηματοδοτεί τις πολιτικές του δραστηριότητες παρέχοντας ως αντάλλαγμα την ευνοϊκή αντιμετώπιση των χρηματοδοτών του από τη δημόσια αρχή. Αν αυτό αποδειχθεί, τότε είναι προφανές ότι έχουμε να κάνουμε και με ένα πολιτικό παράπτωμα και με ένα ποινικό αδίκημα. Ο ΣΑΡΚΟΖΙ, φυσικά, δεν ανακάλυψε την Αμερική. Από τον Κολ έως τον Αντρεότι, από τον Μπερλουσκόνι έως τον Αθνάρ και τον Μπλερ, από τον Μάντελσον έως τον Κράξι, δεν πρέπει να υπάρχει ευρωπαίος πολιτικός των τελευταίων δεκαετιών που να μην έχει εμπλακεί σε κάποια υπόθεση αμφιλεγόμενης χρηματοδότησης του ιδίου ή του κόμματός του. ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ, για παράδειγμα, αντίστοιχες κατηγορίες έχουν αντιμετωπίσει και οι δυο προκάτοχοι του Σαρκοζί, ο Μιτεράν και ο Σιράκ. Ενώ τουλάχιστον δεκαπέντε πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί ή ηγετικά κομματικά στελέχη έχουν περάσει από τα δικαστήρια- μερικοί κι από τη φυλακή... ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ φυσικά ότι «όλοι τα παίρνουν». Πολλές καταγγελίες έχουν αποδειχθεί αστήρικτες ή αβάσιμες ή συκοφαντικές, παρ΄ όλη τη ζημιά που προκάλεσαν σε όσους βρέθηκαν στο στόχαστρό τους. ΣΗΜΑΙΝΕΙ, όμως, ότι αυτά συμβαίνουν παντού κι από πολλούς. Ούτως ή άλλως, η πολιτική είναι ακριβό σπορ και δεν έχουν όλοι τους ίδιους ηθικούς ενδοιασμούς όταν φτάνει η στιγμή της χρηματοδότησής της. ΠΕΡΑ ΑΠΟ αυτό, όμως, οι σχέσεις της πολιτικής με το χρήμα επιβαρύνονται κι από μια απίστευτη υποκρισία. Την υποκρισία των βουλευτών που άκουσαν με «έκπληξη» και «αγανάκτηση» τον Μαντέλη να τους μιλάει για «εκλογική χορηγία»... Ή όσων έμαθαν μόλις τώρα και χάρη στον Χριστοφοράκο ότι τα κόμματα δεν ζουν μόνον από τις εισφορές των μελών τους! ΚΙ ΕΝΩ το πρόβλημα είναι απολύτως σοβαρό διότι αγγίζει τον πυρήνα της πολιτικής, αποκλείεται να αντιμετωπιστεί σοβαρά και αποτελεσματικά όσο δεν αίρεται το βάρος αυτής της υποκρισίας. ΟΣΟ, ΔΗΛΑΔΗ, δεν αποδεχόμαστε ότι η πολιτική είναι μια δραστηριότητα που κοστίζει, άρα χρειάζεται χρήματα. Κι όσο περιοριζόμαστε στη δαιμονοποίηση της σχέσης της με το χρήμα, αντί να αντιμετωπίσουμε ευθέως και ανοιχτά τη ρύθμισή της. ΔΙΟΤΙ ΟΣΟ ψάχνουμε για αγγέλους, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να πέφτουμε συνεχώς πάνω σε διαβόλους... Περιοριζόμαστε στη δαιμονοποίηση της σχέσης της πολιτικής με το χρήμα, αντί να αντιμετωπίσουμε ευθέως και ανοιχτά τη ρύθμισή της. Η πολιτική όμως είναι μια δραστηριότητα που κοστίζει, άρα χρειάζεται χρήματα
