ΔΕΝΥΠΑΡΧΕΙ αµφιβολία ότι ο ανασχηµατισµός είναι ένα όπλο στα χέρια του Πρωθυπουργού. Οχι µόνο για να βελτιώσει την απόδοση της κυβέρνησής του, αλλά και για να παρέµβει στο επίπεδο των πολιτικών εντυπώσεων. ΠΑΡ’ΟΛΑ αυτάόσοι σπεύδουν να υποδεχθούν τη νέα κυβέρνηση µε προσδοκίες ή µε θυµηδία θα έπρεπε να έχουν στο µυαλό τους ένα πράγµα: οι κυβερνήσεις κρίνονται τελικώς από την απόδοσή τους και τα αποτελέσµατα της δράσης τους, όχι από τις εντυπώσεις της συγκρότησής τους. ΜΕΑΛΛΑ λόγια, αν η κυβέρνηση αυτή αποδειχθεί µια σοβαρή, ισχυρή και αποτελεσµατική διευθυντική δύναµη, κανείς δεν θα θυµάται σε βάθος χρόνου ότι φτιάχτηκε στη µιάµιση το πρωί ή ότι αποτελείται από ένα άτακτο πλήθος υπουργών και υφυπουργών ή ότι περίµεναν να προσγειωθεί η Κατσέλη για να προχωρήσουν στη συγκρότησή της. ΕΙΝΑΙΕΥΛΟΓΟ, λοιπόν, να δώσουµε χρόνο πριν εκφέρουµε κρίση.......
... Το βέβαιο είναι ότι ο ανασχηµατισµός ήταν απαραίτητος όχι µόνο σε επίπεδο εντυπώσεων αλλά και ουσίας. Η προηγούµε νη κυβέρνηση είχε φτιαχτεί την εποµένη των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου σε ένα κλίµα αµεριµνησίας και χωρίς επίγνωση των τεράστιων δυσκολιών που εµφανίστηκαν στη συνέχεια. Ηταν εύλογο να απέχει πολύ από τις απαιτήσεις των περιστάσεων. ΘΑΜΕ ρωτήσετε, ενδεχοµένως: «δηλαδή, οι περιστάσεις απαιτούσαν τον Δόλλη και αργήσαµε να το καταλάβουµε;». Ή µήπως αυτό που µας έλειψε έντεκα µήνες ήταν το υπουργείο Θάλασσας και Ψαρέµατος; Ενδεχοµένως όχι. Αλλά είναι προφανές ότι η προηγούµενη κυβέρνηση έπασχε εντυπωσιακά σε διάφορους τοµείς, µε κρισιµότερον από όλους τον τοµέα της ανάπτυξης. ΑΥΤΟΔΕΝ σηµαίνει, βεβαίως, ότι ο Χρυσοχοΐδης µπορεί να αποδειχθεί ο Χάρι Πότερ της οικονοµίας. Η ανάπτυξη θα προέλθει µόνο µέσα από µια γενικότερη προσπάθεια. ΓΙΑΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, δεν µπορεί να υπάρχει ανάπτυξη όταν το υπουργείο Οικονοµικών γονατίζει την κοινωνία στους φόρους ή όταν συνθλίβει τα εισοδήµατα. ΟΥΤΕΜΠΟΡΕΙ να υπάρξει ανάπτυξη αν δεν στηριχτεί παντοιο τρόπως η ιδιωτική επιχειρηµατικότητα ή αν δεν πάψουµε να τη στραπατσάρουµε στο όνοµα κάποιας νεφελώδους (και πονη ρής...) επίδειξης «κοινωνικής ευαισθησίας» – αυτά τα αυτονόητα έλεγε κι ο Νίκος Παπανδρέου στην «Οικονοµική Επιθεώρηση», να αγιάσει το στόµα του... Διότι αν δεν έχουµε εύρωστες, υγι είς και κερδοφόρες επιχειρήσεις, αν δεν κάνουν ανάπτυξη οι επιχειρήσεις, ποιος θα κάνει; Οι παιδικοί σταθµοί; ΟΥΤΕΘΑ προκύψει ποτέ ανάπτυξη από µια άτεγκτη περιοριστική πολιτική, της οποίας µοναδικό σίγουρο αποτέλεσµα εί ναι η ακόµη βαθύτερη ύφεση. ΜΠΟΡΟΥΝΝΑ αλλάξουν αυτά; Δεν το γνωρίζω. Αν δεν αλλάξουν, όµως, πολύ φοβούµαι ότι η αλλαγή ενός υπουργού δεν θα αποδειχθεί αρκετή.
