Ο πρωθυπουργός τακτοποίησε την κυβέρνησή του σε δύο συν έναν κύκλους. Εναν οικονομικό, πολύ πιο κοντά στο Μαξίμου. Κι έναν πολιτικο-κομματικό, που ικανοποιεί τα βασικά κέντρα εξουσίας, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ και οι βουλευτές επαρχίας. Υπάρχουν και οι συμπαθείς φίλοι! Ο Γιώργος Παπανδρέου, σε μια έξαρση πολιτικού ρεαλισμού, όρκισε ομάδα αντί κυβέρνησης Μνημονίου. Λογικό, αφού τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη συμπεριφέρονται ως η σωτηρία της πατρίδας να είναι υπόθεση άλλων. Στον οικονομικό κύκλο, η κυβέρνηση έχει τρεις στόχους: πρώτον, την τροφοδοσία υψηλού επιπέδου κρατικών δαπανών, με την άντληση φόρων να αγγίζει τα όρια της οικονομικής και κοινωνικής ασφυξίας.......
.... Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου παραμένει υπεύθυνος για την άντληση φόρων, έως ότου επιτευχθεί η μείωση των δαπανών. Το στοίχημα για τον υπουργό Οικονομικών είναι η έξοδος του ελληνικού κράτους στις διεθνείς αγορές χρήματος. Δεύτερος στόχος, εξαιρετικά σημαντικός, είναι η κινητοποίηση των διεθνών επενδυτών. Η σχετική ευθύνη βρίσκεται επισήμως πλέον εις χείρας Χ. Παμπούκη, ο οποίος διαθέτει «συνεταίρους» σε διάφορα άλλα υπουργεία και παρακολουθείται στενά από τον πρωθυπουργό. Θα χρειαστεί να καταργηθούν εμπόδια και συναρμοδιότητες με Παπακωνσταντίνου, Χρυσοχοΐδη και Μπιρμπίλη. Ο συντονιστής Ραγκούσης θα χρειαστεί να φροντίσει τον τρωθέντα συνάδελφό του. Ο κ. Παμπούκης πρέπει να πείσει σοβαρούς επιχειρηματικούς ομίλους να δεσμεύσουν κεφάλαια για διάστημα 10 - 15 ετών σε σοβαρές άμεσες επενδύσεις, ανατρέποντας την εικόνα που έχει η Ελλάδα, ως χώρα εχθρική προς το κεφάλαιο! Ο τρίτος στόχος θα υπηρετηθεί από το εκτεταμένο χαρτοφυλάκιο του Μιχ. Χρυσοχοΐδη. Η ταχεία εκμετάλλευση των διαθέσιμων από την Ευρωπαϊκή Ενωση πόρων αποτελεί μεγάλο στοίχημα για την επιστροφή θετικών ρυθμών στην πραγματική οικονομία. Ζητούμενο για τον υπουργό Ανάπτυξης είναι να επιτύχει την πλήρη απορρόφηση των διαρθρωτικών κονδυλίων, όπως εμφανίζονται σε ειδικό πίνακα του επικαιροποιημένου Μνημονίου (τουλάχιστον 2,5 δισ. ευρώ για το 2011), να εκσυγχρονίσει τον τουρισμό, το εμπόριο, τη βιομηχανοποιημένη γεωργία και το διεθνοποιημένο κομμάτι της βιομηχανίας, να πείσει, με άλλα λόγια, την ελληνική μεσαία επιχειρηματικότητα ότι αξίζει να κρατήσει τα χρήματά της στην οικονομία. Τελικά, ο καθένας από τους προηγουμένους πρέπει να επιτύχει σε τρία σημεία την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης προς την επιχειρηματικότητα και το άμεσο μέλλον της χώρας. Οτι δηλαδή η κυβέρνηση μπορεί να ελέγξει το ελλειμματικό κράτος δίχως να βάλει νέους φόρους, μπορεί να συμφωνήσει με διεθνείς επενδυτές χωρίς να εξευτελιστεί και μπορεί να συγκρατήσει τους εγχώριους επιχειρηματίες. Για να επιτύχει όμως ο κ. Παπανδρέου σε αυτόν τον επί χάρτου σχεδιασμό, πρέπει να διασφαλίσει δύο ακόμη προϋποθέσεις. Αρχικώς, ότι οι τρεις αυτοί άνδρες θα συνεργαστούν αγαθά και αποτελεσματικά μεταξύ τους. Και κατά δεύτερο, πάντως εξίσου σημαντικό, λόγο, ότι κάποιοι άλλοι υπουργοί δεν θα καταστρέφουν όσα θα χτίζουν οι προηγούμενοι. Ως προς το πρώτο, ο κ. Παμπούκης θα ξεπεράσει την πικρία του και θα θυμηθεί τη συμμαχία που έκτισε σε άλλες περιόδους με τον κ. Χρυσοχοΐδη. Δεν μένει παρά να τηρήσει ο κ. Παπακωνσταντίνου τις δικές του υποσχέσεις. Το δεύτερο όμως είναι απείρως δυσκολότερο. Κανείς δεν γνωρίζει αν η Εργασίας, πλέον, Λ. Κατσέλη θεωρεί πως δεσμεύεται από όσα αναφέρονται στο Μνημόνιο. Ούτε ο Δικαιοσύνης Χ. Καστανίδης δείχνει έτοιμος να εγκαταλείψει τις παρεμφερείς ιδεοληψίες του. Ομως, επενδύσεις και επιχειρηματικότητα εξαρτώνται τελικώς από τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν σε αυτούς τους τομείς. Είναι προφανές ότι η beta edition κυβέρνηση Παπανδρέου μπορεί να τα καταφέρει με τις εκλογές και να χάσει στην οικονομία, αν οι μισοί καταστρέφουν όσα θα χτίζουν οι άλλοι μισοί. Ακόμη όμως και αν είχε καταφέρει να τους έχει όλους μέσα, καμία κυβέρνηση δεν λειτουργεί χωρίς πρωθυπουργό, όπως καμία επιχείρηση δεν τα καταφέρνει χωρίς διευθύνοντα σύμβουλο.
