ΟΠΩΣ ΟΛΑ δείχνουν, η επόµενη παρέµβαση που ετοιµάζει η κυβέρνηση θα είναι στον χώρο των ΔΕΚΟ – µακάρι! Αν συµφωνήσουµε µε τον Μπαράκ Οµπάµα ότι «δεν πρέπει να αφήσουµε την κρίση να πάει χαµένη», τότε είναι επιτέλους η ευκαιρία να εξυγιανθεί ένα....
αναχρονιστικό καρκίνωµα της ελληνικής κοινωνίας. ΩΣ ΠΡΟΣ τη διαπίστωση αυτή, δεν υπάρχει αµφιβολία. Εδώ και χρόνια, ο χώρος των ΔΕΚΟ συµπυκνώνει τα χειρότερα χαρακτηριστικά της ελληνικής υπανάπτυξης: φαυλότητα, κοµµατισµός, ανοργανωσιά, κακοδιαχείριση, διαφθορά, σπατάλη, ανικανότητα...
Σε αυτά προστίθεται συνήθως ένα καθεστώς άτυπης αλλά καταστροφικής συνδιοίκησης µε τους οικείους συνδικαλιστές. Ως εκ τούτου, η εξυγίανση και ο εκσυγχρονισµός των δηµόσιων οργανισµών αποτελούν εθνική προτεραιότητα, ανεξαρτήτως κρίσης και Μνηµονίου. ΔΕΝ ΘΑ είναι εύκολο. Οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ είναι ίσως η πιο οργανωµένη και αποτελεσµατική οµάδα πίεσης της ελληνικής κοινωνίας, µε ιδιαίτερη ισχύ στον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτοί που στελεχώνουν τους κοµµατικούς στρατούς και αναµφισβήτητα θα αντιδράσουν πεισµατικά στο ξεβόλεµα. ΚΑΙ ΤΟΤΕ τι θα κάνει η κυβέρνηση; Θα οδηγήσει τη σύγκρουση σε ένα αποτέλεσµα ή θα κάνει πίσω, όπως έχει συµβεί πολλές φορές στο παρελθόν; Ειλικρινά, δεν µπορώ να µαντέψω – ούτως ή άλλως, έχω µάθει να είµαι εξαιρετικά επιφυλακτικός απέναντι στη µεταρρυθµιστική αποφασιστικότητα των εκάστοτε κυβερνώντων. ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΦΟΡΑ, όµως, ο κόµπος έφτασε στο χτένι. Για όλους τους λόγους που µπορεί κανείς να φανταστεί αλλά και από στοιχειώδη αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης. ΓΙΑ ΝΑ το πω όσο πιο ωµά γίνεται, δεν µπορεί η κυβέρνηση να κόβει τις συντάξεις από τα γεροντάκια και να πετάει τα λεφτά στο έλλειµµα του ΟΣΕ ή των αστικών συγκοινωνιών. Δεν γίνεται, δηλαδή, η περικοπή των εισοδηµάτων και η αλµατώδης αύξηση των φόρων να υπηρετούν µια κοµµατική αριστοκρατία στον δηµόσιο τοµέα. ΣΕ ΚΑΘΕ περίπτωση, πάντως, η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει το κόστος οργανισµών των οποίων µόνο η µισθοδοσία είναι υπερπολλαπλάσια των εσόδων. ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ τους οποίους κανείς δεν θέλει πια ούτε καν να δανείσει! Οργανισµών που φυτοζωούν µε τα δικά µας λεφτά σε συνθήκες (συνήθως) παράνοµου µονοπωλίου – το οποίο προστατεύουν µε νύχια και µε δόντια στο όνοµα κάποιου «δηµοσίου συµφέροντος» ή κάποιου «κοινωνικού έργου» που αυτόκλητοι εκπροσωπούν... ΜΠΟΡΕΙ ΑΥΤΟ το έκτρωµα να διαρκέσει; Και µπορεί να διαρκέσει χωρίς να υποθηκεύει τη γενική προσπάθεια; Υποθέτω πως όχι. ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ, µόνο αν αρπάξουµε την ευκαιρία της κρίσης που λέει και ο Οµπάµα, µπορούν πραγµατικά να τεθούν οι βάσεις µιας χώρας που θα στηρίζεται και σε µια υγιή ιδιωτική επιχειρηµατικότητα και σε έναν υγιή δηµόσιο τοµέα. ΩΣΤΕ, µεταξύ των άλλων, να µη νιώθουν ότι είναι αποδιοποµπαίοι τράγοι εκείνοι οι εργαζόµενοι που υπηρετούν εντίµως και µε συνέπεια το δηµόσιο συµφέρον. Δεν µπορεί η κυβέρνηση να κόβει τις συντάξεις από τα γεροντάκια και να πετάει τα λεφτά στο έλλειµµα του ΟΣΕ ή των αστικών συγκοινωνιών .
