είναι ακόμη στο νοίκι. Γεγονός είναι ότι ο Παπανδρέου δεν έκρυψε ποτέ την άποψή του για την ελληνική κοινωνία, μέχρι και διεθνή καμπάνια έκανε για να εξηγήσει πόσο βαθιά είναι η ελληνική αρρώστια. Ενώ και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης θέλησε να μοιραστεί τις ενοχές τους με τους πελάτες-πολίτες, πιάνοντας το μαγουλάκι του αιτούντος για ρουσφέτι: Μπαγασάκο, θέλεις το βολεματάκι σου κι εσύ, ε; Η όλη συζήτηση ξεχειλίζει από υποκρισία. Ούτε ο “ατυχής κληρονόμος” Πάγκαλος θα μπορούσε σε μια πιο σοβαρή χώρα να προκαλεί το κοινό αίσθημα με αυτόν τον τρόπο, ούτε ο πρωθυπουργός δικαιούται να δείχνει τον μικρομεσαίο ως υπαίτιο του ελληνικού προβλήματος, αλλά είναι εξίσου σοκαριστικό να διαπιστώνει κανείς ότι ο φοροφυγάς δεν αντιμετωπίζεται ως εγκληματίας από συμπολίτες του και μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού, ότι ο αντιστεκόμενος στην κοινοτική νομοθεσία δεν απομονώνεται από τους εργαζόμενους, ότι σκληρές συντεχνίες που μάχονται υπέρ σκανδαλωδών προνομίων διατηρούν το λούστρο του αγνού συνδικαλιστικού αγώνα. Το τανγκό της διαφθοράς χορεύεται από δύο: Κάποιος λαδώνεται και κάποιος τα “χώνει”. Ο εναγκαλισμός αυτός δεν επιτρέπει αποστασιοποιημένες κρίσεις, τύπου Παπανδρέου. Για παράδειγμα, ο Γιούνκερ είπε ότι η Γαλλία και η Γερμανία μας άφησαν να πάμε στον πάτο γιατί έκαναν εξαγωγές στην ελληνική αγορά (τύπου Ζίμενς…). Κανείς δεν σχολίασε από Παρίσι και Βερολίνο και κανείς από Αθήνα δεν αξιοποίησε την ομολογία Γιούνκερ για να βάλει το κρισιμότερο όλων θέμα στο τραπέζι: Καταρρεύσαμε υπό το βάρος και των όπλων τους και των Καγιέν τους. Με άλλα λόγια, όλοι μαζί τα φάγαμε, Ελληνες, Γάλλοι, Γερμανοί, ας μην κάνουν τώρα ότι δεν ξέρουν τίποτα για τον φόνο.
zoomnews
