Είναι υποχρεωµένοι να απολογούνται για την αντίθετη πολιτική από αυτήν για την οποία εξελέγησαν. Στηρίζουν ένα οικονοµικό επιτελείο το οποίο συνηθίζει να υιοθετεί την εποµένη όσα διέψευδε την προηγουµένη. Και τώρα τούς ζητάνε να χειροκροτούν όσα χθες κατηγορούσαν. Ε, έχει και η ανοχή τα όριά της. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να θυµηθούµε όσα (και µε το δίκιο του τότε) έσουρνε µόλις προ διετίας ο Παπακωνσταντίνου στην περαίωση του Αλογοσκούφη – υποθέτω ότι η χώρα δεν πάσχει από συλλογική αµνησία… ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ, ΟΜΩΣ, να καταλάβουµε για ποιον λόγο µια κυβέρνηση που εξελέγη µε σηµαία την πάταξη της φοροδιαφυγής καταφεύγει στην αµνήστευση των φοροφυγάδων. Διότι ακόµη κι αν δεχτώ ότι οδηγείται εκεί από την υστέρηση των εσόδων, αρνούµαι να πιστέψω ότι η πολιτική δράση δεν περιέχει καµία δέσµευση, κανέναν κανόνα, και ότι αυτό που προέχει είναι η σκοπιµότητα της στιγµής – είπα, ξείπα… ΠΟΛΥ ΦΟΒΟΥΜΑΙ ότι η απάντηση είναι απλή: αυτά συµβαίνουν επειδή τη διακυβέρνηση έχει υποκαταστήσει µια διαρκής επικοινωνιακή φιγούρα. ΠΟΤΕ, ΑΣ πούµε, κυνηγούν µεγαλογιατρούς, πότε εντοπίζουν πισίνες, πότε βρίσκουν διαιτητές, πότε στέλνουν φοροφυγάδες στο Αυτόφωρο, πότε συλλαµβάνουν τις οφσόρ και τα πολυτελή σκάφη… Αλλά την ίδια στιγµή, τα συνήθη υποζύγια επωµίζονται όλο και περισσότερα φορολογικά βάρη, οι µισές εφορίες δεν έχουν ακόµη διευθυντές, τα φορολογικά έσοδα πάσχουν και η φοροδιαφυγή αµνηστεύεται. Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ διαχείριση έχει καταντήσει ένα ατελείωτο παρολί. Αναρίθµητα θριαµβευτικά ανακοινωθέντα. Κουτοπόνηροι υπολογισµοί – µε πιο χαρακτηριστική την πρόσφατη αποκάλυψη ότι τα φορολογικά έσοδα αυξήθηκαν 20% στο πρώτο 20µερο του Σεπτεµβρίου (!), όταν ο περυσινός Σεπτέµβριος ήταν προεκλογική περίοδος! Και µια συγχορδία πρόθυµων χειροκροτητών στον Τύπο να προσφέρει ενέσεις ψεύτικης αισιοδοξίας και να βγάζει επιφωνήµατα αβάσιµου θαυµασµού. ΑΛΛΑ ΑΝ τα πράγµατα πάνε τόσο καλά όσο ισχυρίζεται η «παρέα των προθύµων», αν η κατάσταση βελτιώνεται συνεχώς, πώς εξηγείται ότι η πίεση στην κοινωνία είναι όλο και πιο αφόρητη; Γιατί οι περαιώσεις; Γιατί οι απολύσεις; Γιατί τα λουκέτα στα µαγαζιά; Γιατί τα νέα φορολογικά µέτρα; Γιατί οι έκτακτες εισφορές; ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ µε τις εικονικές κατασκευές είναι ότι στο τέλος καταρρέουν. Γι’ αυτό η φιγούρα δεν αποτελεί πολιτική. Οι κυβερνήσεις πάντα κέρδιζαν από τη γλώσσα της ειλικρίνειας. Και πάντα έχαναν από τη γλώσσα της κοροϊδίας – να µη σας πω για τους κλακαδόρους τους…
